استحقاق پناهندگی؛ رویارویی حقوق بشر و حاکمیت دولت

امیر مقامی

پردیس صابری

فصلنامه مطالعات بین المللی پلیس، دوره 10، ش 37، بهار 1398.

چکیده:

زمینه و هدف: گسترش تروریسم و استمرار نقض های حقوق بشر، بسیاری از افراد را وادار می کند، از زندگی در سرزمین و محل سکونت معمول خود صرفنظر کرده و امنیت و آزادی را در سرزمین­های دیگر جستجو کنند. حقوق بین­الملل به کسانی که «ترس موجّهی» از آزار و تعقیب در کشور خود دارند، اجازه داده به کشورهای دیگر پناهنده شوند، اما تکلیفی برای پذیرش پناهندگی توسط دولتها ایجاد نکرده است.

روش تحقیق: تحقیق حاضر توصیفی – تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه­ای و بهره­گیری از استدلال منطقی حقوقی برای استنتاج انجام شده است.

یافته­ ها: اثبات جنبه عینی «ترس موجّه» برعهده پناهجو است و به طور کلّی، تقابل حاکمیت ­محوری حقوق بین­الملل سنّتی و رویکردهای حقوق بشری در تمام فرایند پناهندگی نیز قابل مشاهده است و برخی هنجارها نظیر راهنمایی پناهجو به کشور ثالث یا ارائه فرصت برای کسب اجازه ورود دولت ثالث، قدری از شدّت رویکرد سنّتی می کاهد.

نتیجه: رویکرد همبستگی بین­المللی که در اعلامیه نیویورک 2016 منعکس شده است، تلاش دارد توازنی قابل ملاحظه میان حقّ فرد برای پناهندگی و حقوق حاکمیتی دولت مقصد، فراهم نماید و در این میان نمی توان نقش نهادهای بین­المللی نظیر کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد را از نظر دور داشت.

واژگان کلیدی:

پناهندگی، پناهجو، پذیرش به پناهندگی، عدم بازگشت، ترس موجّه.

دسترسی به مقاله

http://interpol.jrl.police.ir/article_93737.html